Weekend Braunlage 1, 2 en 3 juli 2011

Eindelijk is het dan zover: HET weekend van het seizoen is aangebroken.
Iedereen verzamelt zich bij huize Ludwig. Hartstikke gezellig om zo te beginnen.
 

Er missen twee motorrijders die wel naar Braunlage  gaan. Leo en ik  moeten ’s morgens nog werken. We hebben afgesproken om samen na te rijden.

Het is steeds prachtig mooi weer geweest. Ik stap op om naar Twist, waar Leo woont, te rijden. Nog geen tien minuten later regent het! Niet te geloven!  Afijn, een beetje een motorrijder enz.
(Het regent, het regent…)

We schieten lekker op maar langzaam maar zeker wordt het toch tijd voor een plaspauze, vind ik tenminste. Bovendien moet ik bijna tanken. Laden en lossen dus;) We hebben dit nog niet overlegd als ik Leo uit ’t vizier verlies. Als ik hem echt kwijt lijk te zijn zie ik een Aralpomp. Ik tank, ga naar ’t toilet en daarna ga ik maar ‘gewoon’ op de stoep  zitten. Koekje erbij. En ja hoor, na een kwartiertje of zo komt Leo eraan: blijkt dat ie 500 meter verderop stond te wachten, waar we  de weg af moeten! We maken van de nood een deugd en hebben een gezellige koffiestop. Hebben de anderen ook gehad immers? Zij hadden er nog prachtig weer bij op dat moment:)


Er wordt van alles aan gedaan om er een spannende rit van te maken! De kopgroep verveelt zich geen minuut!

In Braunlage aangekomen lachen onze schattige clubleden ons lieflijk toe, als wij vrijwel onder hun raam doorrijden.

Ze zijn te verlegen om te roepen en ach, we zijn ook zó snel… Na een rondritje Braunlage voegen we ons bij ze. Precies op het juiste moment: we hebben binnen de kortste keren een flinke maaltijd voor ons staan.

          (… de brommertjes worden nat...)
Na het eten zitten we gezellig bij elkaar als de snor van Johan ter sprake komt. Het zou geen snor genoemd kunnen worden volgens enkelen, hij kan hem er beter afscheren.

"Dat mag! Voor €100,-!" aldus Johan, er meteen aan toevoegend: "En die €100,- is dan voor KIKA!"

 In no time ligt er €100,- op tafel en staat Herman met een vlijmscherp mes in de hand klaar. Nee, Herman, graag met een gewoon scheermes.
Weg is de snor, eh, het snorretje, van Johan.

Kijk, en dat van die €100,- voor KIKA, dát zijn nou ook onze jongens, hè. TOP vind ik dat! Even is er sprake geweest om nog een snor te scheren maar je moet weten waar de grens ligt, nietwaar? J       

(…We zitten nu  lekker binnen,…)

Omdat de stemming er goed in zit durven we het wel aan om een danslocatie op te zoeken in de buurt. Een deel van de jongens blijft gezellig in ’t hotel. Maakt allemaal niet uit.
Naderhand blijkt dat ieder zich prima heeft vermaakt.

Rondom de dansvloer is genoeg vertier: leuke Poolse bediening die de goedkeuring van ’t motorvolk wel kan wegdragen, een bozige mevrouw die helemáál geen zin in bedienen heeft maar ’t wel moet blijkbaar, een dansende snor(jaja, daar is de snor weer),

een polonaise,Een zingende gitarist, klein maar met een grote stem en de broek op hoog water,

en een hoop gezelligheid.

Hè? Wat doet hij daar nou?

Och, we waren zo lief voor elkaar! (…en zijn (‘t )nog lang niet zat!)


Terug naar het hotel… in de regen.


De volgende dag krijgen we een goed verzorgd ontbijt waarna  we een prachtige dagroute rijden.  Hoewel er weer de nodige regen is gevallen blijft de stemming goed. ’s Avonds blijft iedereen in ’t hotel en tot slot vertrekken we de volgende dag in drie groepen. Slechts één van deze drie groepen rijdt de hele route omdat het echt slecht weer blijft.

We lachen ontzettend veel tijdens de lunch en koffiestops.

Onze moppentapper:


Eén rijder komt op ’t canvas over de eindstreep.

Hoe dan ook: iedereen is het erover eens dat dit soort weekends elk jaar herhaald mag worden!

Albertien